Mijn favoriete schrijfles:

iets geniaals is niet goed zichtbaar naast iets wat ervan afleidt, in plaats van een verdubbeling van de genialiteit levert dit een matig gemiddelde op.

Mijn favoriete schrijfles is de meest genoemde schrijfles, die over dat je alles om het juiste heen weg moet schrappen. Genadeloos. Kill your darlings begreep ik, persoonlijk, niet vanzelf. Ik moest het meemaken. Eerst bij mezelf, maar toen zag ik de darlings overal, de boel afleiden. In gesprek met een jonge en getalenteerde comic artist probeerde ik de enorme schrijfwijsheid te delen. Hij had een verhaal gemaakt, maar het waren eigenlijk drie verhalen. Ik begon over dat je niet een Allesboek als de bijbel moet proberen te maken, want dan wordt het een Niksboek. Ik fascineerde over het ingezoomde kleine, dat je daar het hele universum in kan vinden en refereerde aan mijn lievelingsverhaal de Aleph van Borges, waarin een skeptisch hoofdpersonage het universum vindt in een steen onderaan de keldertrap en voor altijd genezen is van iedere bittere verdediging. Maar ik was mijn luisteraar kwijtgeraakt. Ik had hem gekwetst met mijn poging iets heel specifieks te zeggen dat hij niet begrijpen kon, omdat hij het zelf nog niet had ervaren. Hij verdedigde de extra lagen, die voor hem een verdieping betekenden. Ik wilde zeggen van ja dat begrijp ik wel, maar wacht maar tot je het ziet. Je denkt nu dat het dan saai is, maar je kunt op dat ene verhaal vertrouwen.