I want to be a space cloud getaway. I need a ship that shoots
for stars. Destination one-way: a milkyway holiday.
And when I disembark by jet-powered seat explosion I will
turn to dust and live, scattered, swimming, in perpetual
motion of star residue. Perhaps my eyes will survive and stay
whole, so I can see all parts of me glimmer as they float in this
airless ocean. I can breathe here though, because with bursting
every particle of me will ooze out all emotion [it’s mere somesthesia here]
Overvallen door een moedeloos gevoel van welgevallen voortgangsstremming
word ik niet goed.
Dat niemand mij begrijpt daar kan ik ook niets aan doen,
’t zal de ozonlaag wel zijn.
Hou nou toch eens op met dat gezeur, snap nu eindelijk hoe het zit,
bedankt voor de illustraties. Ze waren erg gedetailleerd.
Ik noem alleen al je gezicht, dat daar zoveel in zit, een heel universum.
En dan dat geweeklaag over sterren die uit hun banen vallen,
en ik probeer ze voor je op te rapen, want zo ben ik nu eenmaal, wil je ze nog terug?
Ja, wat moet ik ermee?
Fuck.
Ik dacht dat sterren doelloos waren, maar je weet me feilloos te raken.
’t Is ook mijn eigen probleem,
ik ben niet het type dat de behoefte kent haar longen leeg te blazen op een vuvuzela,
eerder iemand die graag ’s nachts het trappetje naar het raamkozijn beklimt
om daar eindeloos in discussie te gaan met dat bleke hemellichaam.
Tosca Mitkowska 